|
مروري بر كتاب
هلن کلر در ۲۷ ژوئن ۱۸۸۰ در ایالت آلاباما متولد شد. او هنگامی که ۱۸ ماه بیشتر از زندگی‌اش نمی‌گذشت در اثر مبتلا به بیماری مننژیت ، بینایی و شنوایی خود را از دست داد و ارتباطش با دنیای بیرون قطع شد. هنگامی که کلر شش سال داشت ، او را به الکساندر گراهام بل نشان دادند و گراهام بل پس از معاینه ، یک معلم ۲۰ ساله به نام آن سالیوان (میسی) را که در موسسه�" آموزش نابینایان پرکینز در بوستون فعالیت می‌کرد ، برای آموزش او فرستاد. چنانکه کلر بعدها درباره خود می‌نویسد ، زندگی واقعی او در یک روز از ماه مارس سال ۱۸۸۷ وقتی که تقریباً ۷ ساله بود ، با ورود معلمش به زندگی او آغاز شد. او از این روز به عنوان مهم‌ترین روزی که در زندگی به خاطر دارد یاد می‌کند. سالیوان ، معلمی سخت کوش و فوق‌العاده بود که از مارس ۱۸۸۷ تا پایان عمر خود در اکتبر ۱۹۳۶ ، در کنار کلر ماند. سالیوان با فشار دادن علاماتی توسط انگشتان خود به عنوان حروف ، بر کف دست هلن با او ارتباط برقرار و از این راه برای آموزش کلمات به او استفاده می‌کرد. در عرض چند ماه کلر فرا گرفت که چگونه اشیایی را که لمس می‌کند ، به آن حروف ربط دهد و آنها را هجی کند. او همچنین موفق شد تا به وسیله لمس کارت‌هایی که حروف برجسته بر آنها نوشته شده بود ، جمله‌هایی را بخواند و با کنار هم چیدن حروف در یک لوح ، خود جمله بسازد. هلن کلر هرگز نیاز نابینایان و نابینا- ناشنوایان دیگر را از نظر دور نمی‌کرد. او از دوستان دکتر «پیتر سالمون» ، مدیر اجرایی خدمات هلن کلر برای نابینایان بود و او را در تأسیس مرکزی یاری کرد که به عنوان مرکز ملی هلن کلر برای جوانان و بزرگسالان نابینا- ناشنوا نام گرفت. در سال ۱۹۳۶ ، هلن کلر به «وستپورت ، کنتیکت» رفت و تا پایان عمر در آن‌جا ساکن بود. او در ژوئن ۱۹۶۸ در سن ۸۸ سالگی درگذشت.
«هلن کلر» ازمجموعه «چه کسی بود» به معرفی این شخصیت تاثیرگذار می‌پردازد. گیر تامپسون ، نویسنده با زبانی داستانی و روان به شرح زندگی و فعالیت‌های کلر پرداخته و تنها به ارائه یک سری اطلاعات خشک بسنده نکرده است.
|
