مروري بر كتاب
«حکیم نزاری» یکی از بزرگترین شاعران فارسی زبان و ارادتمندان به اهل بیت و از مفاخر استان خراسانجنوبی است ، که در اواخر قرن هفتم پرچم ولایتمداری و تأسی به اهل بیت پیامبر(ص) در شعر فارسی را برافراشت. حکیم سعدالدین بن شمسالدین نزاری بیرجندی قهستانی از سرایندگان بزرگ نیمهی دوم سده هفتم و آغاز قرن هشتم است. نزاری را نخستین نویسنده دورهی بعد از الموت دانستهاند ، چون زبان شعر و تعبیرات و اصطلاحات صوفیان را برای پنهان کردن عقاید اسلامی برگزید. وی پس از پایان تحصیلات مقدماتی خود در بیرجند و قائن، به مطالعه ادبیات و علوم متداول زمان خود در قهستان پرداخت. در سال ۶۷۸ هجری قمری به آذربایجان، اران، گرجستان، ارمنستان و باکو رفت و پس از دو سال به قهستان بازگشت و به خدمت امرای خاندان کرت در آمد. اما معاندان وی، ملوک کرت را بر وی برانگیختند تا جایی که معزول و اموالش مصادره گشت. نزاری سالهای پایان عمر خود را به انزوا گذراند و به شغل کشاورزی پرداخت. بسیاری از شعرا و نویسندگان از آن جمله جامی ، شاعر و عارف نامدار سده نهم برخی اشعار حافظ را متأثر از اشعار حکیم نزاری میدانند. در کتاب تاریخ آل یاسر مشهور به حسامی واعظ ، ضمن بیان هم عصری حکیم نزاری با سعدی آمده این دو با هم در شیراز و بیرجند صحبت داشتهاند و سعدی یکی دو نوبت به عشق صحبت با او از شیراز به بیرجند آمده و ذکر او را در منظومات خود آورده است. تألیفات مهم حکیم نزاری عبارتند از دیوان نزاری ، سفرنامه ، ادبنامه ، ماجرای شب و روز ، مثنوی ازهر و مزهر ، دستورنامه که مشهورترین مثنوی نزاری است.
|