|
هر سخن و عبارتي كه منطق را در آن راهي نباشد اصطلاحا مي گويند شعر است يعني جنبه رويا و تخيل دارد فايدتي بر آن متصور نيست و هرگز جامعه عمل و تحقق نخواهد پوشيد.
به گفته اديب محقق مرحوم دكتر پرويز ناتل خانلري:« اگر تعريف شعر را به خود شاعران رجوع كنيم عبارت فصيح و بليغي از ايشان مي شنويم كه بيشتر مدح و تحسين است تا وصف و تعريف. يكي شعر را وحي آسماني و شاعر را هم رتبه پيغمبر مي شمارد و ديگري آن را سحر بين مي خواند...اما هيچ يك از اين عبارات تعريفي درباره حقيقت شعر نمي دهد و تعريفات اديبان و نويسندگان نيز گرهي از كار بسته نمي گشايد.. اگر بخواهيم شعر را چنان كه هست و عرف و عادت بر آن جاري است تعريف كنيم بايد چنين گفت : شعر تاليفي از كلمات است كه نوعي از وزن در آن بتوان شناخت. »
اين نكته بسيار مهم و جالب دقت است كه قرون وسطي در كشورهاي اروپايي به اشعاري كه در مجامع عمومي خوانده مي شد تروور بروزن شروور مي گفتند. آيا خاستگاه اين دو يكي است؟
راستي وقتي كه انديشه عليل و تبدار شاعر نه كرسي فلك را زير پاي مي نهد تا براي چند دينار جيفه دنيا بر ركاب قزل ارسلان بوسه زند آيا چنان شعري را جز شروور و يا به قول اروپائيها تروور مي توان به چيز ديگري تشبيه كرد؟ و يا آن شاعر ياوه سرايي كه در نهايت دنائت و رذالت طبع براي سلطان وقت مي سرايد:
سحر آمدم به كويت به شكار رفته بودي
تو كه سگ نبرده بودي به چه كار رفته بودي
|
