|
وقتي كه به زحمات و فداكاريهاي افراد توجه نشود و خوب و بد و زشت و زيبا در يك كفه قرار گيرد به ضرب المثل بالا استشهاد و تمثيل مي كنند و يا به عبارت ديگر مي گويند: «دوغ و دوشاب پيشش يكي است.»
چون اساس كار در اين بخش بر اين است كه ريشه هاي واقعي امثال و حكم از لابلاي تاريخ و افكار و عقايد مردم اين سرزمين بيرون كشيده شود و يكي از آنها ريشۀ همين ضرب المثل است، علي هذا دريغ دانست كه از آن سطري نگوييم و سطري نپردازيم.
دوغ كه متفرع از ماست است و پس از گرفتن كره از ماست باقي مي ماند در محيط گله داري بيشتر به مصرف تغذيۀ سگان گله مي رسيد. دوشاب همان شيره است كه با پختن آب انگور به دست مي آيد. اما وجه تناسب دوغ و دوشاب و توجه به اهميت يكي بر ديگري را در سرزمين لرستان بايد جستجو كرد زيرا به قرار تحقيق لرهاي گله دار براي دوغ كه كره آن گرفته شده ارزش و اهميتي قابل نبوده اند و غالباً آن را به دور مي ريختند.
دوشاب كه به اصطلاح ديگر آن را شيره مي گويند چون مواد اوليه و وسايل تهيه و تدارك آن براي گله دارها فراهم نبود بدون ترديد عزت و اهميت بيشتر داشت و هرگز دوغ بي خاصيت در نزد لرها نمي توانست جاي دوشاب را بگيرد. لرهاي گله دار و به طور كلي طبقۀ حشم دار، دوشاب را به سبب شيريني و حلاوتش دوست دارند زيرا علاوه بر آنكه ذائقه را شيرين مي كند در سرماي سخت زمستان در كوهستانها بر ميزان كالري و حرارت بدن مي افزايد.
|
