هوس هاي مورچه اي
گروه: افسانه ها و فرهنگ توده

يك مورچه در پي جمع كردن دانه هاي جو از راهي مي گذشت و نزديك كندوي عسل رسيد. از بوي عسل دهانش آب افتاد ولي كندو بر بالاي سنگي قرار داشت و هر چه سعي كرد از ديواره سنگي بالا رود و به كندو برسد نشد. دست و پايش ليز مي خورد و مي افتاد.
هوس عسل او را به صدا درآورد و فرياد زد:«اي مردم، من عسل مي خواهم، اگر يك جوانمرد پيدا شود و مرا به كندوي عسل برساند يك «جو» به او پاداش مي دهم.»
يك مورچه بالدار در هوا پرواز مي كرد. صداي مورچه را شنيد و به او گفت:«نبادا بروي ها... كندو خيلي خطر دارد!» مورچه گفت:«بي خيالش باش، من مي دانم كه چه بايد كرد.» بالدار گفت:«آنجا نيش زنبور است.» مورچه گفت:«من از زنبور نمي ترسم، من عسل مي خواهم.» بالدار گفت:«عسل چسبناك است، دست و پايت گير مي كند.» مورچه گفت:«اگر دست و پاگير مي كرد هيچ كس عسل نمي خورد.» بالدار گفت:«خودت مي داني، ولي بيا و از من بشنو و از اين هوس دست بردار، من بالدارم، سالدارم و تجربه دارم، به كندو رفتن برايت گران تمام مي شود و ممكن است خودت را به دردسر بيندازي.» مورچه گفت:«اگر مي تواني مزدت را بگير و مرا برسان، اگر هم نمي تواني جوش زيادي نزن. من بزرگتر لازم ندارم و از كسي كه نصيحت مي كند خوشم نمي آيد.»
بالدار گفت:«ممكن است كسي پيدا شود و ترا برساند ولي من صلاح نمي دانم و در كاري كه عاقبتش خوب نيست كمك نمي كنم.» مورچه گفت:«پس بيهوده خودت را خسته نكن. من امروز به هر قيمتي شده به كندو خواهم رفت.» بالدار رفت و مورچه دوباره داد كشيد:«يك جوانمرد مي خواهم كه مرا به كندو برساند و يك جو پاداش بگيرد.»
مگسي سر رسيد و گفت:«بيچاره مورچه، عسل مي خواهي و حق داري، من تو را به آرزويت مي رسانم.» مورچه گفت:«بارك الله، خدا عمرت بدهد. تو را مي گويند «حيوان خيرخواه!» مگس مورچه را از زمين بلند كرد و او را دم كندو گذاشت و رفت. مورچه خيلي خوشحال شد و گفت:«به به، چه سعادتي، چه كندويي، چه بويي، چه عسلي، چه مزه يي، خوشبختي از اين بالاتر نمي شود، چقدر مورچه ها بدبختند كه جو و گندم جمع مي كنند و هيچ وقت به كندوي عسل نمي آيند.»
مورچه قدري از اينجا و آنجا عسل را چشيد و هي پيش رفت تا رسيد به ميان حوضچه عسل، و يك وقت ديد كه دست و پايش به عسل چسبيده و ديگر نمي تواند از جايش حركت كند.