|
قنات اساس پيدايش تمدن بردبارى و پايدارى است، تمدنى كه بنياد آن بر مدار مهر و دورانديشى استوار است و به گواهى تاريخ از جنگ و تجاوز گريزان است.
قنات حماسه آشكارى است كه در طول صدها بلكه هزاران سال خاموش ومحجوب تكرار شده و به واقعيت پيوسته است، اين حماسه و اين نماد ماندگار كهن ايرانى را بايد به درستى شناخت و از آن درس گرفت، درسى كه نه به آب و نه به چاه كه به انسان و توان او منتهى مى شود و به فرهنگ، دانش، بينش و روش ما حيات تازه اى مى بخشد. قنات يكى از پيچيده ترين و كهن ترين ابزار تمدن ايرانى براى مقابله با كم آبى است.
چنان كه هنوز هم كه هنوز است بيش از ۲۱ درصد از ميزان استحصال آب هاى زيرزمينى در سطح كشور از طريق قنات ها انجام مى شود و در حال حاضر بالغ بر ۳۳ هزار شاخه قنات در كشور به صورت فعال وجود دارد كه وظيفه آب رسانى بخش هاى كم آب و پر آب كشور را بر عهده دارند و در خشكسالى هاى چند ساله گذشته اين قنات ها بودند كه بار كم آبى را به دوش كشيدند و بسيارى از مردم مناطق خشك و كم آب كشور را از بى آبى نجات دادند.
وجه فنى و توليد قنات و آثار و عوارض پيرامون آن حائز اهميت فراوان است، قنات هميشه يكى از مهمترين منابع تأمين آب كشور بوده و هنوز هم بسيارى از مناطق مركز ايران به آب قنات متكى هستند، از اين روى نمى توان قنات را از منابع تأمين آب كشور حذف كرد، البته قنات به ويژه در مناطق كهن تمدن كشور مى تواند موضوع جديدى در عرصه دانش و پژوهش دانشگاهى و صنعت گردشگرى نيز باشد.
|
