بسيارى از نوجوانان، جوانان و حتى افراد ميانسال احساس خجالت در حضور ديگران را مهمترين مشكل خود مى دانند. آنان در جمع افراد بيگانه و گاه حتى در جمع آشنايان مضطرب مى شوند، همه توجهات را معطوف به خود مى پندارند، رنگشان سرخ مى شود، صدايشان و دستشان مى لرزد. مى ترسند مبادا در جمع كار ناشايستى از آنان سر بزند. به همين دليل مى ترسند صحبت كنند. با اين كه در كلاس درس يا جلسه ادارى يا جمع دوستان پاسخ سؤال يا موضوع بحث را مى دانند اما نمى توانند جرأت به خرج دهند و حرف بزنند. البته گاهى نيز آنچه را در ذهن دارند در جمع فراموش مى كنند. به اين ترتيب فرد كمرو خيلى از فرصت ها را براى پيشرفت تحصيلى يا شغلى يا اجتماعى از دست مى دهد و هميشه هم خود را به اين دليل سرزنش مى كند. كمرويى و نداشتن اعتماد به نفس گاهى باعث مى شود فرد مبتلا سال ها مورد اجحاف قرار بگيرد زيرا نمى تواند خواسته و شكايت خويش را به زبان بياورد. موضوعاتى كه شايد به نظر ديگران ساده و ناچيز است براى فرد كمرو بسيار مهم و حل ناشدنى جلوه مى كند. يك خريد ساده، گفت وگو با بستگان همسر، خواندن انشا در كلاس از روزها قبل در او ايجاد نگرانى مى كند. مانند همه موضوعات رفتارى در ايجاد كمرويى هم زمينه هاى زيست شناختى، روانشناختى و جامعه شناختى نقش دارد. به نظر مى رسد گاهى كمرويى جنبه ژنتيك دارد و از والدين به فرزند منتقل مى شود. گاهى هم موضوعات جامعه شناختى از قبيل وجود تبعيض، فقر، كم سوادى و تعلق به گروه اقليت سبب كمرويى مى شود. اما بيش از همه عوامل روانشناختى در ايجاد كمرويى و نداشتن اعتماد به نفس نقش دارد.در واقع زمينه كمرويى و احساس خجالت را بايد در نخستين سال هاى زندگى كودك و چگونگى پرورش او جست وجو كرد. كودك در نخستين سال زندگى به محبت بى قيد و شرط مادر نياز دارد.
|