« گزيده اي از انديشه ها و احساسات با شكوه » ۷
گروه: جان كلام

رضا چاييچي :

دستهايش شكل دستهاي من است
چشمانش رنگ چشمان من است تعبير پنجره هاي گشوده خوابهاي من است
در بيداري
ومن همان ماه شكسته ام شب پلكهاي بسته اش
خسته از اين شباهت بي حد به جستجو سايه اي ديگرم
آينه اي ديگر. ***

سيد علي صالحي :

بيقرارم
مي خواهم بروم مي خواهم بمانم دارم در ترانه اي مبهم زاده مي شوم
به نسيما بگو كتابهاي كودكان را
كنار گلدان و سئوالات هفت سالگي چيده ام
گونه هايم گر گرفته است تشنه نيستم مي خواهم تنها بمانم
در اتاق را آهسته ببند
شب پيش خواب باران و پائيزي نيامده را ديدم
انگار كه تعبري تمام رفتن ها
بازگشت به زاد رود شقايق است
حالا بوي مينار مادرم مي آيد
بوي حنا، هفت سالگي، سئوال، سفر ، ستاره .....
ميخواهم به بوي ريواسي و رازيانه بينوشم
به بوي نان، به لحن الكن فيتيله و نانوس به رنگ بونه وپسين كوه
ميخواهم به باران ،به بوي خاك، به اشكال كنار جاده بينديشم
به سنگ چين دود اندود اجاق ترنج ترانه، لچك، كودري، چلواري سپيد
بخار نفس هاي استكان
طعم غليظ قند ، رنگ عقيق چاي
ني ، نافله، ناي
و دق الباب باد بر چار چوب رسوا ترين رويا ها
نگفتمت وقتي كه خاموشم
تو در بزن؟
مي خواهم به رواج رويا و عدالت آدمي بينديشم
مي خاهم ساده باشم،
مي خواهم در كوچه ها ي كهنسال آغاز بغض بلوغ
به گيسوي بيد و بوي بابونه بينديشم
به صلوة ظهر و سايه هاي خيس
به خواب يخ، پرده توري، طعم آب و حرمت علف.
چرا زبان خاموش من
كسي در لحجه هاي اين همه جنوب در نمي يابد؟
نه، ديگر از آن پرنده خيس، از آن پرنده خسته خبري نيست روي ديوار آن سوي پنجره، كسي با شتاب چيزي مي نويسد و مي رود.
امروز هم كس اگر صدايم كرد ،بگو خانه نيست
بگو رفته است شمال مي خواهم به جنوب بينديشم
مي خواهم به آن پرنده خيس ، به آن پرنده خسته....
به خودم بينديشم گاهي اوقات مجبورم حقيقتي را پس گريه هاي بي وقفه ام پنهان كنم
همين خوب است ....
همين خوب است ***