« گزيده اي از انديشه ها و احساسات با شكوه » ۸
گروه: جان كلام

رضا چاييچي :

لابلاي شستن ظرفها
كسي صداي گريه هايم را نمي شنود
لازم نيست بگويم دو پنجره ديگر خانه
رو به چه جهنمي باز مي شود از پنجره آشپز خانه ماه بريده را مي بينم
و روز از كنار ديوار گوشه كوچك آسمان را
كه گاهي پرنده اي از آن مي گذرد. ***

ضيا موحد :

درخت ياس همسايه
بي آنكه بداند درخت ياس همسايه است
بر چمن سبز
شكوفه كرده است درخت ياس همسايه سر تا سر گزرگاه سبز را بي آنكه بداند سرشار از عطر مي كند
سرشار از عطر مي كند
درخت ياس همسايه تمام گلهايش مي خندند، بازي مي كنند
و در نسيم دسته دسته گم مي شوند.
همسايه هم كه از چمن سبز سايه بر گيرد
ويك يك خدايان مدفون شوند در چمن سبز
درخت ياس بي آن كه بداند در خت ياس است
مثل هميشه باز شكوفه خواهد آورد
و باز هم نسيم سر تاسر گذر گاه سبز
در عطر با مدادي خواهد وزيد. ***