« گزيده اي از انديشه ها و احساسات با شكوه » ۳۷
گروه: جان كلام

ميگوئل د اونامونو « مه »:

كسي كه زياد سفر مي كند قصدش فرار از مبدأ است نه رسيدن به مقصود . ***

سري چينموي:

«موفقيت روي ستون هاي شكست شكل مي گيرد» ***

پائولو كوئيلو:

قلب آدم ها گاهي شكوه مي كند چرا كه آدم ها مي ترسند كه بزرگترين رؤياهايشان را متحقق كنند، چون يا فكر مي كنند كه لياقتش را ندارند و يا اينكه نمي توانند از عهده آن برآيند. ما قلب ها از ترس مي ميريم. تنها از انديشيدن به عشق هاي مدفون شده و يا لحظاتي كه مي توانستند خيلي زيبا باشند و نبودند يا گنج هايي كه مي توانستند كشف شوند ولي براي هميشه در زير خاك مدفون ماندند چون اگر هريك از اين اتفاق ها بيفتد ما رنج وحشتناكي مي كشيم. «قلب من از رنج كشيدن مي ترسد» هميشه به قلبت بگو: «كه ترس از رنج از خود رنج بدتر است» (تاريكترين لحظه شب لحظه قبل از طلوع آفتاب است). ***

توكارام:

اگر مي خواهيد حقيقتاً زندگي كنيد، ابتدا مردن را بياموزيد! *** امرسون :

وجود شما چنان صداي رسايي دارد كه نمي توانم سخنانتان را بشنوم. ***

ميگوئل سرانوي « بايونگ و هيسه »:

مهم نيست كه چقدر منزوي هستيد و چه مايه احساس تنهايي مي كنيد، اگر كار خود را حقيقتاً و خودآگاهانه انجام دهيد، ياران ناشناخته مي آيند و شما را طلب مي كنند. ***

دبي فورد « نيمه تاريك وجود »:

ما انتخاب كرده ايم كه به بخش هايي از وجود خود اجازه بودن ندهيم و درنتيجه مجبور هستيم انرژي رواني بسياري را صرف پنهان نگه داشتن آنها بكنيم. ***