هنر نمایش نویسی جنگ

هنر نمایش نویسی جنگ

نویسنده: داوید لسکو
مترجم: نادعلی همدانی
ناشر: قطره
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 264
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1383 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب

داوید لسکو، بحران درام در قرن های نوزدهم و بیستم را از زاویه بسیار عجیبی بررسی می کند:
نمایش نامه نویسی جنگ از کلایست یا موللر و باند. تئاتری کردن جنگ تا چه اندازه برای ایجاد دگر گونی های عمیق در فرم دراماتیک آمادگی دارد؟
تولید درام پردرازی جنگ آیا وارد کردن جنگ در درام نویسی نیست؟
این ها سئوال های اساسی است که کتاب حاضر مطرح می کند و پاسخ می دهد. 

لسکو نمایشنامه هایی از ده نمایشنامه نویسی مدرن و معاصر را تحلیل می کند( از آن جمله اند راینهارد گورینگ، آرمان گاتی، کاتب یاسین،پیتروایس و...) و به مقابله آنها با تئوری ها و فلسفه های بزرگ جنگ- سون تسو ، ماکیاول، کلوسویتز، مائوتسه، تونگ، فوکو- می پردازد و با تفکر روی تئاتر و اندیشه برشت است که دو مقوله اصلی این نوع آثار را از هم تفکیک می کند:
نمایشنامه نویسی« عمل جنگی» و نمایش نامه نویسی« حالت جنگی» که دومی امروزه بیشتر روی صحنه می آید که« خود جنگ را روی صحنه نشان نمی دهد بلکه فرآ یندهای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی که شرایط جنگ را فراهم می آورند، نشان می دهد.» داوید لسکو استاد پژوهش های تئاتری در دانشگاه پاریس- نانتر است.

جنگ در ایرانیان، ورای طبیعت نظامی خود، دعوت می‌کند که به آینده «سیته» بیندیشند و شرایط حراست از آن را فراهم آورند و در برابر سرنوشت، اشتباهات و بدی‌هایی که به دشمنانش ضربه‌زده و اینکه در آینده، «سیته» نیز به نوبه خود می‌تواند قربانی آن بشود، هشدار می‌دهد. پس تماشاگر آتنی نمی‌آید دقیقا از نمایش آتنِ پیروزمند لذّت ببرد. از پیروزی که امپراتور بزرگ ایران را زمین‌گیر کرده ده سال گذشته است.

اکنون زمان تفکر انتقادی است و زمان آن است که با جابه‌جایی واقعیتی که «سیته» از سرگذرانده، در صحنه مقابله کند. ولی اگر درام ایرانیان با یادآوری بحران عظیمی که به‌وسیله شهر یونانی علم شده، آتن را مخاطب قرار می‌دهد، چگونه است که به‌جای فاتحان، شکست‌خوردگان را به صحنه می‌آورد؟ دلیلش هرچه باشد، واقع این است که درام‌نویس در صحنه جنگِ ایرانیان از یک استراتژی دورزدن استفاده می‌کند و این روند به ما نشان می‌دهد که پرداختن به جنگ در روی صحنه تئاتر بدون تغییر و تبدیل عملی نمی‌شود.