|
اين ضرب المثل موقعي به كار مي رود كه متكلم در اظهار مطلب و مدعي در اثبات دعوي محتاج دليل و بينه نباشد و امارات و قرائن موجود بر اثبات حقيقت و حقانيت كفايت كند.
اصل ضرب المثل بالا عاشق صادق بود و بعدها به اقتضاي موضوع و مطلب تحريف شد كه ذيلاً به شرح ريشه تاريخي آن مي پردازيم.
بعد از انقراض سلسله تيموريان به خصوص درعصر صفويه فساد و انحطاط اخلاقي در بلاد معظم ايران به ويژه شهر اصفهان رواج داشت چه وفور نعمت و ثروت بود و مردم از امنيت و آرامش نسبي برخوردار بوده اند. از طرف ديگر با در نظر گرفتن جمعيت مملكت، مؤسسات تربيتي و مربيان كافي و وافي وجود نداشت كه مردم را با تعاليم اخلاقي و مذهبي و مواعظ حكيمانه از ملاهي و منافي باز دارند و صراط مستقيم فضائل نفساني و مكارم اخلاقي هدايت كنند.
به همين جهات و ملاحظات جوانان مرفه و بيكاره غالباً در ميخانه ها و معروفه خانه ها به سر مي بردند و بعضي از آنها كه عشق شهواني عقل و دينشان را ربوده بود از ميان زنان معروفه معشوقه مي گرفتند و بر اثر رقابت و همچشمي جاهلانه هر چه داشتند در راه جلب علاقه و محبت معشوقه هاي هر جايي نثار مي كردند.
يكي از سياحان نيز در اين زمينه چنين نوشته است: «ايرانيان تمايل جنسي زيادي دارند. در پاره اي موارد براي نشان دادن شدت علاقه خود به زني بازوي خود را با آهن تفته داغ مي كنند و مي خواهند بگويند كه آتش عشق دلشان از آتشي كه بازويشان را داغ مي كند سوزناكتر است. يكي از بزرگزادگان كه با من دوستي نزديك داشت سوختگيهاي متعددي را كه در بازو و ديگر نقاط بدنش داشت به من نشان مي داد و مي گفت اين كار را براي اظهار شدت علاقه ام به يك زن صيغه اي كه همواره با زن اولم در جدال بود كرده ام.»
به طوري كه ملاحظه مي شود عاشق صادق وقتي مي توانست عشق و شيدايي خود را به معشوقه كند كه از درون آستين يعني بازوان خويش داغ عشق به عنوان گواه بياورد و سر و جان را در راه جانان ارج و مقداري قائل نباشد.
|
