گل هايي از گلستان
گروه: جان كلام

هركه در پيش سخن ديگران افتد ، تا مايه فضلش بدانند، پايه جهلش معلوم كند.

ندهد مرد هوشمند جواب

مگرآنكه كزاو سوال كنند

گرچه برحق بود مزاج سخن

حمل دعويش برمحال كنند ***

نعوذ با الله ، اگرخلق غيب دان بودي

كسي به حال خود ازدست كس نياسودي

***

درويشي به منا جات در مي گفت: يارب! به بدان رحمت كن كه بر نيكان خود رحمت كرده اي كه مر ايشان را نيك آفريدي.

بدان را نيك دار، اي مرد هشيار

كه نيكان خود بزرگ و نيكروزند ***

دشمن چون از هر حيلتي فرو ماند، سلسله دوستي بجنباند ، پس آنگه به دوستي كارهايي كند كه هيچ دشمن نتواند. ***

متكلم را تا كسي عيب نگيرد سخنش صلاح نپذيرد.

مشو غره بر حسن گفتار خويش

به تحسين نادان و پندار خويش ***

نادان را به از خاموشي نيست و گر اين مصلت بدانستي ، نادان نبودي. ***

دوستي را كه به عمري فرا چنگ آرند،

نشايد كه به يك دم بيازارند

. سنگي به چند سال شود لعل پاره اي

زنهار تا به يك نفسش نشكني به سنگ ***

معصيت از هر كه صادر شود نا پسنديده است و از علما ناخوبتر ، كه علم سلاح جنگ با شيطان است و خداوند سلاح را چون به اسيري برند ، شرمساري بيش برد.

عام نادان پريشان روزگار

به ز دانشمند ناپرهيزگار

كان به نابينايي از راه اوفتاد

وين دو چشمش بود ودرچاه اوفتاد ***

دو چيز محال عقل است:

خوردن بيش از رزق مقصوم و مردن پيش از، وقت معلوم

قضا دگر نشود ور هزار ناله و آه

به كفريا به شكايت برآيد از دهني

فرشته اي كه وكيل است بر خزاين باد

چه غم خورد كه بميرد چراغ پيرزني؟ ***

شاگرد بي ارادت، عاشق بي زر است و رونده بي معرفت ، مرغ بي پر و عالم بي عمل، درخت بي بر و زاهد بي عِلم، خانه بي در. ***

خلاف راه صواب است و عكس راي اولوالالباب، دارو به گمان خوردن و راه ناديده بي كاروان رفتن .

امام مرشد محمد غزالي را پرسيدند : چگونه رسيدن به اين منزلت درعلوم؟ گفت: بدان هرچه ندانستم از پرسيدن آن ننگ نداشتم.

اميد عافيت آنگه بود موافق عقل

كه نبض را به طبيعت شناس بنمايي

بپرس هر چه نداني ، كه ذِل پرسيدن

دليل راه تو باشد به عِز دانايي