|
سپاهيان، از فراز پشته‌اي كه مشرف به راه‌آهن بود دليرانه، گرم پيكار بودند و به سر سربازان «پروسي» كه در مسافت هشتاد متري، در جنگل مجاور موضع گرفته بودند، با جرأت و نيروي خيره‌كننده‌اي باران گلوله فرو مي‌ريختند. آتش جنگ سراسر ميدان را گرفته بود و صفير گلوله كوه و دشت را مي‌لرزاند.
افسران پي‌درپي فرمان مي‌دادند كه سربازان به سنگرها پناهنده شوند، يا روي زمين بخوابند، تا از آسيب گلوله‌هاي دشمن كه فضا ...
|
