|
مروري بر كتاب
كلمه هوش در زبان فارسي به معاني مختلف بكار رفته است. از آن جمله يكي به معني شعور و وجدان و ديگر به معني تمركز حواس و دقت. هوش (Intelligence)، واژه ای است که اغلب مردم آن را در محاوره های روزمرۀ خود مورد استفاده قرار می دهند و آن را معمولاً کل استعداد فرد می دانند. روانشناسان نیز واژۀ هوش را از زبان عامۀ مردم گرفته و به کار می برند. روانشناسان، هنوز تعریف قابل قبولی از هوش ارائه ندادند، ولی همۀ آنها در این متفق القولند که: هوش فعالیت قوای ذهنی موجود زنده می باشد که به وی امکان می دهد خود را با محیط سازگار سازد و در موقعیت های مختلف محیط، از خود رفتارهای خاصی را نشان دهد. ولی هیچ یک از این تعاریف، نتوانستند ماهیت هوش را تعریف کنند و به همین جهت مورد قبول و توجه روانشناسان قرار نگرفته است. از مهمترین تعاریفی که بیشتر مورد توجه روانشناسان قرار گرفته، تعاریف پیاژه، مان، ترستون و دیوید و اکسلر است. پیاژه، هوش را استعداد انطباق با محیط می داند. مان، هوش را استعداد یادگیری و مورد استفاده قرار دادن آموخته های خود در سازگاری با اوضاع تازه و حل مسائل جدید می داند. ترستون نیز بعد از تحقیقات خود، هوش را چنین تعریف می کند: هوش عبارت است از ترکیب یک عده استعدادهای ذهنی اولیه مانند: استعداد فهمیدن الفاظ یادآوری الفاظ به آسانی، استعداد چهار عمل اصلی با سرعت و دقت، استعداد تصور و تجسم حرکت اشیاء و اوضاع مختلف در ضمن این حرکت، استعداد ادراک زودتر مسائل و مطالب و غیره می داند. واکسلر نیز تعریفی ارائه می دهد که از همۀ آن تعاریف تکمیل تر است.
او هوش را مجموع کل استعداد فرد می داند که او را به انجام کار با هدف، تفکر عقلانی و برخورد مؤثر با محیط خود قادر می سازد.... علي اكبر سياسي در سال 1273 ش در تهران به دنيا آمد. پس از اتمام تحصيلات دانشگاهي، در روزگار احمدشاه قاجار، در امتحانات اعزام دانشجو به خارج، شاگرد اول شد و بعدها در فرانسه دكتراي علوم تربيتي و روانشناسي گرفت. علي اكبر سياسي تحت تأثير جريانهاي فكري و اجتماعي ناشي از زندگي در اروپا، با چند تن از دوستانش كه در فرنگ تحصيل كرده بودند، حزب ايران جوان را تأسيس كرد. او پس از بازگشت از اروپا به تدريس در مدرسه دارالفنون، نظام و علوم سياسي پرداخت و با تأسيس دانشگاه تهران به استادي اين دانشگاه نائل آمد. وي بعدها كه انجمن روانشناسي ايران تأسيس شد به رياست آن انجمن برگزيده شد و رياست مؤسسه روانشناسي دانشگاه تهران را برعهده گرفت. دكتر سياسي همچنين مدت دوازده سال رياست دانشگاه تهران را به عهده داشت. دكتر سياسي، وزير فرهنگ در دولت احمد قوام و علي سهيلي و نيز وزير مشاور در هيئت دولت مرتضي قلي بيات، وزير فرهنگ دولت ابراهيم حكيمي و وزير امور خارجه دولت ساعد بود. او در پايهگذاري يونسكو همكاري داشت و عضو فرهنگستان ايران و شوراي عالي فرهنگ بود. وي پس از كنارهگيري از رياست دانشگاه، با استادي و تدريس در دانشكده ادبيات خدمت ميكرد و به مقام استادي ممتاز رسيد. دكتر سياسي، ده سال پاياني عمر را در اروپا و امريكا زندگي ميكرد و به كارهاي علمي ميپرداخت. از دكتر سياسي آثار متعددي بر جاي مانده كه اصول روانشناسي، روانشناسي پرورشي، روانشناسي جديد، منطق و فلسفه، هوش و خرد و... از آن جملهاند. وي اصول روانشناسي جديد را در ايران بنياد نهاد، از اين روبه نام بنيانگذار و پدر روانشناسي جديد در ايران معروف ميباشد. دكتر علي اكبر سياسي پس از سالياني كه در اروپا زندگي ميكرد، در سال 1368 به ايران بازگشت و سرانجام در خرداد 1369 در 96 سالگي در تهران درگذشت.
|
