آنچه كه بشر مي آفريند در واقع گامي به سوي آفريدگار هستي برداشته است و آنگاه كه گوشه هاي نا پيداي روح خود را در زلال آيينه اثري نمودار مي سازد در حقيقت پرده از بخش خداگونه جانش بر گرفته و به آرزوي ديرينه جاودانگي خود حيات بخشيده است.
از اين روست كه هنر اصيل جلوگاه توامان عشق و ايمان است. در اين ميان نواي آسماني گردش كائنات و نغمه خواني هاي زهره- خنياگر افسون ساز كهكشان ها- هنر موسيقي را به مرتبه اي وراي دنياي ملموسات مي كشاند...
