|
مروري بر كتاب
نويسنده مفاهيم بخشايش، جهان وطني و شهرهاي پناهندگي را مورد ديكانستراكشن (ساختارشكني يا واسازي) قرار مي دهد تا امر متناقض و دوگانه را در اين مفاهيم نمايان كند... جهان وطنی: دریدا آن را در پاسخ به دعوت «پارلمان بین المللی نویسندگان» در سال ۱۹۹۶ نوشت، مقاله ای درباره شهرهای آزاد (Open Cities) یا همان شهرهای پناهندگی، شهر های خود مختار، مستقل از یكدیگر، در صورت امكان جدا از كشورها و همبسته با هم. دریدا «مسئولیت» این پارلمان را ابداع چنین شهرهایی می داند، مسئولیتی نظری و اتوپیایی كه در عین حال، از عمل سیاسی قابل تفكیك نیست.دریدا با اشاره به سنت مهمان نوازی به مثابه یك فرهنگ و نه اخلاقی در میان سایر اخلاق ها، این شهر های آزاد را پل ارتباطی سنت ها و مقاطع زمانی مختلف در سنن غربی برمی شمارد و به شهرهایی اشاره دارد كه در سنت یهودی وجود داشت «و بی گناهان را در خود جا می داد و از آنها حمایت می كرد» او همچنین ما را به قرون وسطی و شهرهایی در آن دوره ارجاع می دهد كه با سنت مهمان نوازی به هر فردی كه وارد شهر می شد پناه می دادند. این سنت جهان وطنی میراث مشترك رواقیون یونانی و مسیحیت است كه وارثانش متفكران عصر روشنفكری اند. بخشایش: دریدا این مفهوم و صحنه، تصویر و زبان به كار رفته برای این مفهوم را متعلق به ادیان ابراهیمی می داند، سنتی ابراهیمی كه در عصر ما خود را بر فرهنگ هایی تحمیل كرده كه فاقد خاستگاه ابراهیمی اند (مانند كره، ژاپن و...). او جانبدار بخشایش ناب و نامشروط و مخالف تقلیل آن به مفاهیمی چون تاوان، رستگاری، وفاق ملی، حق رافت و... است. بخشایش به مثابه امری ناممكن! تنها زمانی می تواند معنا و مفهوم خود را بنمایاند كه گناه كبیره و امر نابخشودنی را ببخشاید. دریدا سپس به وضعیت پارادوكسیكال بخشایش در سنت ابراهیمی می پردازد، در یك سو بخشایش غیر مشروط، بزرگوارانه و غیر سودجویانه ای قرار دارد، نگرشی كه به گناهكار به مثابه یك گناهكار و نه یك جنایتكار نظر دارد و بخشایش را حتی برای آنهایی كه اظهار ندامت و توبه نمی كنند خواستار است و در سوی دیگر بخشایش مشروط به ندامت و توبه گناهكاری كه حتماً و به طور علنی طلب بخشودگی می كند، است. دریدا می پرسد: «وقتی میراثی شامل حكمی دوگانه و متناقض است وارث آن حكم بودن چه معنایی دارد؟»
|
