هنر سفالگري هنر اسلامي ايران نويسنده: فاطمه كريمي - محمديوسف كياني زبان كتاب: فارسي تعداد صفحه: 283 اندازه كتاب: رحلی
کد کتاب: 96309
فروخته شد - موجود نمی باشد
کمیاب یا دست دوم - کیفیت : خوب
امتیاز آی کتاب به این کتاب:
امتیاز دهی به این کتاب:
مروري بر كتاب
نگاهي به هنر سفالگري ايران از گذشته هاي دور به همراه تصاوير رنگي
كتاب تا صفحه ۸ موجود نيست
هنری که از آن با نام هنر سفال گری یاد می‌کنیم دارای پیشینه‌ای بسیار کهن و گسترده است به دیگر سخن کمتر کسی است که نام سفال را شنود و ناخودآگاه به گذشته‌های بسیار دور بازگشت نکند. زیرا تاریخ این هنر بسیار کهن‌تر از آن است که در ذهن‌ها می‌گنجد.
اما به گونه‌ای کلی و فراگیر ریشه این هنر و رشد و گسترش آن را می‌توان از دو جنبه مادی و معنوی با حساسیت و ظرافتی خاص مورد کند و کاو جستار قرار داد.
یکی برپا خاستن انسان از دل خاک و گل به عنوان جنبه پایه و ریشه معنوی آن و دیگری وابستگی فراوان و اجتناب ناپذیر انسان به سفال از اعصار کهن به جهت نیاز فراوانش به این چیز بسیر مهم و پر مصرف در طول تاریخ، زیرا انسان‌های پیشین از زمان‌های بسیار دور از سفال به واسطه تجربه‌ها و دستاوردهایی که در طول زمان کسب نموده‌اند .
به عنوان یک وسیله بسیار مفید هم از جهت کاربردی در رفع بسیاری از نیازمندی‌های ضروری و هم از جهت تز آراستگی و زیباترسازی محیط‌های پیرامون خود، از کاخ پادشاهی گرفته تا خانه کوچک روستایی بهره‌های فراوان جستند و به تدریج توانمندی‌های انسان‌ها در این هنر شکیل و پر مصرف به جایی رسید که سفال برای آنها در کنار رفع نیازمندی‌های بایسته هنر و کاربردهای تزییناتی جنبه اقتصادی و بازرگانی فراگیری نیز پیدا نمود.
تاریخ هنر سفال‌گری در ایران زمین سرافراز، بسیار کهن است به گونه‌ای که می‌توان گفت، ایرانیان از نخستین پدید آورندگان سفال در جهان به شمار می‌روند. انسان‌های غار نشین که برای نوشیدن آب از پوسته‌های کاسه‌ای شکل استفاده می‌کردند در عمل با مشکل انتقال آب به درون غار و پناهگاه رو به رو بودند.
پژوهش‌های علمی تاریخی و باستان شناسی در ایران، قدیمی‌ترین ظروف گلی حرارت دیده را به 8000 سال پیش از میلاد نسبت می‌دهد. این سفال 10000 ساله را که نمونه آن در غاری به نام «کمربند» در مازندران نزدیک بهشهر به دست آمده است، می‌توان قدیمی‌ترین نمونه سفال دست‌ساز ابتدایی (تا کنون) در ایران دانست.
این سفال ضخیم، کم پخت، شکننده، خشن و قهوه‌ای رنگ است و در آن مقدار زیادی علف خرد شده به عنوان سماده چسبنده (شاموت) برای جلوگیری از ترک برداشتن به هنگام خشک شدن در آفتاب یا حرارت دیدن در کنار آتش به کار رفته است.
این نوع ظرف‌های سفالی جانشین ظروف سنگی صیقلی یافته و نیز ساخته شده از چوب و پوست می‌گردد.
