دنياي مراقبه نويسنده: كريشنا مورتي مترجم: حمید طالب زاده ناشر: سيمين زبان كتاب: فارسي تعداد صفحه: 85 اندازه كتاب: رقعی
- سال انتشار: 1388
- دوره چاپ: 1
کد کتاب: 99779
فروخته شد - موجود نمی باشد
امتیاز آی کتاب به این کتاب:
امتیاز دهی به این کتاب:
مروري بر كتاب
مراقبه به معنای پایان تفکر است و فقط در این زمان ابعاد گوناگونی از ماورای زندگی ظهور خواهد کرد
مراقبه حالتی است که انسان باید از تفکر بایستد تا ماورای حالات انسانی بر او پدیدار شود . شرقی ها به این حالت اشراق می گویند . یعنی حالتی که انسان می تواند به آرامش واقعب دست یابد و با طبیعت خود رو به رو گردد . می دانیم راه شناخت خدا شناخت خود است .در شرق هم این مفهوم وجود دارد. چرا که منظور از مراقبه شناخت خود است واین امکان پذیر نیست مگر این که انسان در ساعات آرامش و سکوت بدور از دیگران ( بجز مراقبه ی گروهی ) و بدون تفکر کمی در خود فرو رود ...
هنگاميكه كودكي متولد مي شود، اولين غذا و اولين عشقش يكي است؛ ميان غذا و عشق نزديكي وجود دارد؛ ابتدا غذا مي آيد و سپس عشق آن را دنبال مي كند. روزهاي اول، كودك نمي تواند عشق را بفهمد. او زبان غذا- زبان طبيعي و غريزي همه حيوانات را خوب مي فهمد.
كودك با گرسنگي متولد مي شود و بلافاصله به غذا نياز دارد. نياز او به عشق خيلي ضروري نيست. انسان مي تواند در تمام مدت زندگي بدون عشق زنده بماند؛ ولي بدون غذا زندگي ممكن نيست و مشكل همين است. بعدها كودك متوجه مي شود كه هرگاه مادرش او را بيشتر دوست مي دارد، طور ديگري به او شير مي دهد و هنگاميكه نگران يا غمگين است؛ با اكراه و بي ميلي به او شير مي دهد يا اصلا به او شير نمي دهد.
اين وضعيت در ناخودآگاه كودك ثبت مي شود... هنگاميكه در زندگي، كمبود عشق و محبت داريد، بيشتر غذا مي خوريد؛ زيرا غذا جانشين محبت مي شود. مي توانيد هرچه مي خواهيد غذا بخوريد. غذا اعتراض نمي كند.
درباره اينكه چقدر غذا مي خوريد، نگران نباشيد. هرچقدر دوست داريد غذا بخوريد، ولي زندگي پر از عشق را شروع كنيد تا بلافاصله متوجه شويد كه ديگر به اندازه قبل غذا نمي خوريد. آيا تاكنون دقت كرده ايد كه وقتي خوشحال هستيد، خيلي غذا نمي خوريد؟ انسان شاد به قدري خرسند و راضي است كه درونش ديگر فضاي خالي اي وجود ندارد.
علم مذکر است، دین مونث. علم تلاشی برای تسخیر طبیعت است، دین رها سازی است؛ حل کردن خود در طبیعت. زن می داند چطور مذاب گردد، چطور با طبیعت یکی شود، چطور با جریان به حرکت در آید: بدون مقاومت، بدون مبارزه.
آنگاه كه ذهن غرق در افكار است، گويي درياچه اي آشفته از امواج است؛ آنگاه كه ذهن آزاد از افكار است، درياچه نيز آرامش باز مي يابد. خداوند زماني در تو تجلي مي يابد كه هيچ موجي در تو نباشد.
