|
مروري بر كتاب
با مقدمه : رضا براهني اوضاع سياسي گروهها و جناحهاي آمريكا بعد از جنگ ليلين هلمن در «زمانه شياد» از خفقان دوره مک کارتيسم (1950- 1954)، در چارچوب زندگي مشترک خودش و دشيل همت سخن مي گويد. فضاي دهشت باري که اين دو نويسنده در آن دم مي زنند و آنچه بر سرشان مي آيد، سرنوشت محتوم بسياري ديگر از روشنفکران آن روزگار و دست اندرکاران هاليوود است. ليلين هلمن را در 1952، نه کميته سنا، که کميته اي از مجلس نمايندگان، مشهور به کميته جنگ سرد، احضار کرد؛ کميته اي که به گفته گري ويلز سابقه آن به 1947 بازمي گردد و ريچارد نيکسون از اعضاي آن است. آين رندِ نويسنده، در مقام کارشناس و شاهد در اين کميته حاضر مي شود و درباره ايراد فيلم سرود روسيه مي گويد: روس ها در اين فيلم در حال لبخند زدن هستند و وقتي از او مي پرسند که آيا روس ها ديگر در روسيه لبخند نمي زنند، پاسخ مي دهد: «نه واقعا آن جوري. نه، اگر لبخند بزنند به طور خصوصي و تصادفي است. حتما اجتماعي نيست. در تاييد نظام حکومتي لبخند نمي زنند.» بعدها، در دوره مک کارتيسم، ليلين هلمن در برابر همين کميته سياست ديگري در پيش گرفت. ليلين هلمن که هيچ گاه رسما به عضويت حزب کمونيست درنيامد، تصميم گرفت در برابر کميته تنها درباره خودش شهادت بدهد و سوالات کميته را درباره افراد ديگر، «دوست يا غريبه» بي پاسخ بگذارد. او در نامه اي خطاب به رييس کميته مجلس نمايندگان در امور فعاليت هاي غيرآمريکايي نوشت:
«... صدمه زدن به اشخاص بي گناهي که سال ها پيش مي شناختم شان، به قصد نجات خودم، از نظرم کاري غيرانساني، شرم آور و ننگين است.» دشيل همت هم که عضو حزب کمونيست و از اعضاي فعال کنگره حقوق مدني نيويورک بود، در 1951، از دادن اسامي چهار عضو کمونيست ديگر اين کميته اجتناب کرد و شش ماه در زندان به سر برد. فهرست سياه سناتور مک کارتي، که همواره در جيبش ماند، نه اسامي فهرست، که همه آمريکايي ها را ضدآمريکايي و نشان دار کرد. حالانام هر آمريکايي مي توانست در فهرست رو نشده باشد و همين وحشت، شهروند آمريکايي را وامي داشت تا براي خروج از اين فهرست، در حافظه يا مثلاکشوي ميزش، فهرست سياه مخفي ديگري تدارک ببيند تا در موقع لزوم در کنگره آن را رو کند. کار سناتور مک کارتي باز توليد فهرست سياه، به همدستي مردم بود. در چنين فضايي، اصل دوم قانون اساسي آمريکا، آزادي بيان، به سادگي به محاق رفت و اصل استثنا جايگزين آن شد. به نظر کارل اشميت قانون، نوشته اي است همچون ساير نوشته ها و تنها تفاوت آن با ديگر نوشته ها، نيروي نظامي و زور پشت آن است. هر قانون اساسي بايد اصلي داشته باشد خلاف متن قانون که اين اصل وضعيت استثنايي نام دارد. در چنين شرايطي، بين دولت و ملت، اصلي غيرقانوني، مطابق با قانون، قرار مي گيرد و عالي ترين شکل آن حکومت نظامي است. قانون، بدن پشمينه و نرينه دولت را مي پوشاند و اصل استثنا قدرت عريان دولت را نمايان مي کند. مي توان گفت در دوره مک کارتيسم فهرست سياه همان اصل استثناي قانون است که بين دولت و ملت حکمفرماست.
|
