|
مروري بر كتاب
مولف اين رساله ارجمند يكي از بزرگترين فقها و اصوليان حوزه هاي علميه جهان تشيع در سده هاي اخير بوده و همه مراجع و فقيهان پس از او از خرمن درس و تأليفات او بهره برده اند. اين عالم روشن بين با احاطه فراگيرش نسبت به اصول و مباني انديشه اسلامي بخوبي دريافته بود كه تبيين نشدن نظريه سياسي اسلام، موجبات كج فهمي عده اي و سوء تفاهم استفاده گروهي ديگر را فراهم ساخته و مطالبي به نام اسلام بيان و ترويج مي شود كه هيچ نسبتي با آن ندارد....
از مباحث مه�'م و اساسی در دوره غیبت, بحث حکومت اسلامی و انتظار فرج و ارتباط آن دو با یکدیگر است. بیشتر فقهای شیعه, تشکیل حکومت اسلامی را در دوره غیبت, ضروری می دانند و بر این باورند که فقهای عادل, باید به این مهم اقدام کنند و اگر یکی ازآنان تشکیل حکومت داد, بر دیگران واجب است که از او پیروی کنند.
در مقابل, شماری اندک برآنند که اقامه حکومت از شؤون امام معصوم است, بنابراین, در عصر غیبت تشکیل حکومت جایز نیست. این تفک�'ر, که نخست به صورت یک اختلاف نظر فقهی کلامی مطرح بود, در این اواخر رنگ سیاسی به خود گرفت. شماری براساس همین بینش به مخالفت با مشروطه پرداختند و بزرگانی چون: آخوند خراسانی, آیة الل�'ه مازندرانی, علامه نائینی و… را تخطئه کردند. زیرا این گونه کارها را در عصر انتظار مشروع نمی دانستند. این تفکر چون تضادی با خودکامگی حک�'ام نداشت, بلکه غیر مستقیم توجیه گر اعمال آنان نیز بود, از سوی آنان حمایت و ترویج شد, تا جایی که پیش از انقلاب اسلامی, هواداران این اندیشه به صورت تشکیلاتی منسجم در آمدند.
این گروه, با تبلیغ این که وظیفه ما در این عصر, انتظار است و بس و ما نباید در کارهای سیاسی دخالت کنیم, با مبارزان و طرفداران راه امام خمینی, مخالفت می کردند. این بیشن با القای گفتاری از قبیل این که: از ما کاری ساخته نیست آقا امام زمان(عج) خود باید بیاید و کارها را اصلاح کند, ما موظ�'ف به چنین اموری نیستیم و… روحی�'ه بی تفاوتی, سکوت و سکون و ظلم پذیری راتقویت می کردند
|
|
