|
اين سپيد يا سياه ديدن و خاكستري نديدن امروزمان شايد از دواليته‌اي است كه قوم آريايي از ديرباز و پيش از ورود به سرزمين انشان در خاطر خويش دارد. زبان نوشتاري اين مجموعه آزاد و بي‌پيرايه است و از بسياري از تابوها گذر كرده است، مي‌خوارگي در اين اثر نمودي فراوان دارد، يا آنكه روابط عاشقانه‌ي ميان ماننا و اردشير (راوي و شخصيت اصلي داستان) از حدود بسته‌ي سياست‌هاي آموزش و پرورش ما فراتر مي‌رود. نام‌هاي كهن ايراني و پارسي با ريشه‌ي اوستايي و پارسي باستان در جاي جاي كتاب چشم نوازند. سه گانه‌ي پارسيان و من هر يك شخصيتي از تاريخ كهنمان را به تصوير مي‌كشد: اژي‌دهاك (ضحاك)، رستم و كوروش. خواندن اين سه‌گانه‌ي جذاب و كِشنده را به شما پيشنهاد مي‌كنم.
|
