|
زين دو هزاران من و ما
اي عجبا ، من چه منم
گوش بنه عربده را ،
دست منه بر دهنم
چونك من از دست شدم
در ره من شيشه منه
ور بنهي پا بنهم
هرچه بيابم شكنم
زانك دلم هر نفسي
دنگ خيال تو بود
گو طربي در طربم ،
گر حزني در حزنم
تلخ كني تلخ شوم
، لطف كني لطف شوم
با تو خوشست اي صنم
لب شكر خوش زقنم
اصل تويي ، من چه كسم
آينه دركنار تو
هرچه نمايي بشوم آينه ممتحنم
تو بصفت سرو چمن ،
من بصفت سايه تو
چونك شدم سايه گل
پهلوي گل خيمه زنم
بي تو اگر گل شكند
خار شود دركف من
ورهمه خارم ، زتو من
جمله گل و ياسمنم
دم به دم از خون جگر
ساغر خونابه كشم
هرنفسي كوزه خود
بر در ساقي شكنم
********
تيز دوم ، تيز دوم تا به سواران برسم
نيست شوم ، نيست شوم تا برجانان برسم
خوش شده ام ، خوش شده ام پاره آتش شده ام
خانه بسوزم ، بروم تا به بيابان برسم
خاك شوم ، خاك شوم تا زتو سرسبز شوم
آب شوم ، سجده كنان تا به گلستان برسم
چونك فتادم ز فلك ، ذره صفت لرزانم
ايمن و بي لرزه شوم چونك بپايان برسم
چرخ بود جاي شرف ، خاك بود جاي تلف
باز رهم زين دو خطر، چون بر سلطان برسم
عالم اين خاك و هوا گوهر كفرست و فنا
در دل كفر آمده ام تا كه به ايمان برسم
آن شه موزون جهان عاشق موزون طلبد
شد رخ من سكه زر تا كه به ميزان برسم
رحمت حق آب بود ، جز كه به پستي نرود
خاكي و مرحوم شوم تا بر رحمان برسم
هيچ طبيبي ندهد بي مرضي حب و دوا
من همگي درد شوم تا كه به درمان برسم
|
